Pieczęć konna Mieszka II Otyłego z 1245 r.
Mieszko II Otyły (ur. ok. 1220, zm. 18 lub 22
października 1246) – książę opolsko-raciborski w latach 1230-1246 (samodzielne
rządy od 1239 roku, w latach 1234-1239 przeniesiony przez Henryka I Brodatego
do Kalisza).
Mieszko II Otyły był najstarszym synem Kazimierza I,
księcia opolsko-raciborskiego, i nieznanego pochodzenia księżnej Wioli (być
może pochodziła z Bułgarii). W chwili śmierci ojca w 1229 lub 1230 r. Mieszko i
jego młodszy brat Władysław nie osiągnęli jeszcze pełnoletności, w związku z
czym opiekę prawną przejął na nimi książę śląski Henryk I Brodaty oraz matka
Wiola. W 1238 r. Henryk Brodaty zmarł i opiekę na książętami
opolsko-raciborskimi przejął jego syn Henryk II Pobożny. Już na progu swojego
panowania musiał on uznać pretensje Mieszka II do dzielnicy ojcowskiej. Nie
wiadomo dokładnie, kiedy Mieszko II przejął samodzielne rządy, stało się to
zapewne pod koniec 1238 lub na początku roku następnego (rok 1239 jest bardziej
prawdopodobny). Jedną z pierwszych decyzji politycznych Mieszka II był ślub
(choć z pewnością zawarty w porozumieniu z Henrykiem Pobożnym) z córką księcia
mazowieckiego Konrada Judytą, co umożliwiło księciu opolsko-raciborskiemu na
większą samodzielność w rządach.
Spokojnie zapowiadające się rządy Mieszka II zostały
brutalnie przerwane przez najazd Mongołów na początku 1241 r. W przeciwieństwie
do księcia sandomierskiego Bolesława Wstydliwego, Mieszko nie zamierzał oddać
księstwa na pastwę wrogów i stawił im czoło. W marcu 1241 pod Raciborzem udało
mu się zaskoczyć i rozbić jeden z oddziałów mongolskich u przeprawy przez Odrę,
co dało Henrykowi II więcej czasu na zorganizowanie obrony. Rozprawy z głównymi
siłami Mieszko II jednak nie ryzykował i w ślad za księciem śląskim wycofał się
do Legnicy. Rozegrana nieopodal grodu bitwa zakończyła się całkowitą klęską
wojsk chrześcijańskich, a jedną z jej podstawowych przyczyn była ucieczka hufca
opolskiego dowodzonego osobiście przez Mieszka II Otyłego w decydującym
momencie starcia. W swoim księstwie Mieszko II pojawił się już zapewne w maju
1241 r. i rozpoczął odbudowę spustoszonych przez wojska mongolskie terytoriów.
W 1241 r. za pełnoletniego został uznany Władysław, jednak księstwo
opolsko-raciborskie uniknęło podziału, gdyż młodszy syn Kazimierza I zadowolił
się uzyskanym od Henryk II Pobożnego księstwem kaliskim.
W 1243 r. Mieszko II zaangażował się w zbrojne poparcie
swojego teścia Konrada mazowieckiego w walce o tron krakowski. Współpraca
przyniosła wymierne korzyści dopiero trzy lata później w postaci przyłączonego
grodu w Lelowie. Rychła śmierć Mieszka II nie pozwoliła jednak trwale związać
tej ziemi z Opolszczyzną.
W polityce wewnętrznej Mieszko II Otyły starał się (bez
większych sukcesów) kontynuować politykę ojca w rozprzestrzenianiem osadnictwa
na prawie niemieckim. Szczególną opieką księcia cieszyły się zakony rycerskie,
zwłaszcza joannici i Krzyżacy, którym zapisał na Górnym Śląsku dużej wartości
posiadłości.
Mieszko II Otyły, jak wskazuje na to jego przydomek, nie
cieszył się dobrym zdrowiem. Umarł zaledwie w wieku dwudziestu kilku lat 18 lub
22 października 1246 zapisując w testamencie wszystkie swoje posiadłości bratu
Władysławowi. Z małżeństwa z Judytą mazowiecką nie dochował się potomstwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz